Hvað er að vera ástfanginn?

5.4.2009 | 06:07

Hvað er að vera ástfanginn?

Ég hef stundum velt þessu fyrir mér "hvað er að vera ástfanginn?"

Maður sér stundum hinar og þessar stelpur/konur sem eru fallegar og það kemur fyrir að það komi hrifing í stutta stund út af kannski útlitinu síðan þegar maður kynnist sjálfri manneskjunni þá er bara enginn áhugi til staðar.
Þetta segir manni það að það er ekki bara útlið sem skiptir máli, heldur líka það hvernig manneskjan er innan frá.
En hér komum við að nokkrum atriðum sem leit á internetinu skilaði mér og flestum síðum sem ég skoðaði ber saman um að kalla þetta "staðreyndir" um ást og vera ástfanginn. (u tell me)

Hvað er að vera ástfangin?

„Að vera undir áhrifum“, „efnafræðileg viðbrögð“ hjá tveim sem „kveikja“ hvort í öðru.

#Ástin er eins og víma. Yndisleg, seiðandi alsæla sem lætur jafnvel óvenju jarðbundið fólk verða ljóðrænt og dreymandi, dansandi af einskærri gleði, leyndardómsfullt, uppfinningasamt og ört.#

Ástin er fyrst og fremst sönnun þess fyrir sjálfan þig að þú ert mannvera með tilfinningar og dregst að gagnstæðu kyni.
Þessar tilfinningar þurfa að fá að þroskast og þær þarf að prófa innra með þér áður en þú veist hvort þær eru eitthvað sem endist.
Ásthrifning getur komið og farið mörgum sinnum á unglingsárunum og beinst að mörgum einstaklingum, hverjum eftir annan.

Ástfanginn í fjarlægð.

Þegar kynþroskatímabilið hefst eru þessar sérstöku tilfinningar í garð hins kynsins auðvitað alveg eðlilegt fyrirbæri.
Það byrjar gjarnan með ást í fjarlægð.
Þú gerir allt sem þú getur til þess að vera í návist stráksins/stelpunnar sem þú ert ástfanginn af. Reynir að vera í nágrenninu ef hann/hún skyldi nú koma. Labba fram hjá húsinu, reyna að taka sama strætó . . skrifa bréf sem þú þorir svo aldrei að setja í póst . .

Þegar tilfinningalífið er sveiflukennt.

Á táningsárunum er svo auðvelt að verða ástfanginn.
Það er vegna þess að tilfinningalífið er að þroskast og er þess vegna óstöðugt.
Það getur verið nóg að sitja við hliðina á einhverjum í bíl, og ástin blossar upp.
En hálfum mánuði seinna er einhver annar/önnur sem nær athyglinni og fyrri ástin er alveg gleymd.

Ásthrifning endist sjaldan lengur en í eitt og hálft ár.
Þá þroskast hún yfir í sanna ást - kærleika, eða deyr.

Munurinn á ásthrifningu og kærleika.

#Þegar strákur og stelpa fara að bera sérstakar tilfinningar hvort til annars kalla þau það ást. Í raun og veru er þetta samt aðeins hrifning, svona skot, en ekki sönn ást.#
Ásthrifningin er sjálflæg og hver hugsar í raun mest um sjálfan sig.

Ást við fyrstu sýn?

Sumir trúa á ást við fyrstu sýn.
Ást við fyrstu sýn byggist oft á kynferðislegri aðlöðun, eins konar efnafræðiviðbrögðum milli tveggja einstaklinga sem „kveikja“ hvor í öðrum.
Ef þú telur þig hafa orðið hrifin af einhverjum við fyrstu sýn, athugaðu þá málið betur.
Ef tilfinningar þínar minna helst á hvirfilvind, þá er best að hægja alveg á sér og sjá til.
Hvers vegna varðstu hrifin af honum/henni sem þú segist elska?
Er það útlitið? Eða vinsældirnar? Voru það „sexý“ föt og daðrandi augnatillit?
Öll eldumst við og smá saman breytumst við frá sléttri húð og ferskum ungdóm yfir í krumpur, hárlos, minni orka o.s.f.
Það verður að vera eitthvað meira en útlit til að halda ást við, það segir sig eiginlega sjálft.

Eitthvað meira?

Fyrsta ástin verður oftast til vegna einhvers sem maður sér.
En það er annað með ást sem varir.
Ef ásthrifningin á að verða að varanlegri ást, þá verður að vera eitthvað innan við framhliðina sem hægt er að elska.
Þegar hugsað er til framtíðarinnar, þetta er kannski sá/sú sem maður mun eyða ævinni með, þá er það manneskjan sjálf sem er mikilvægust.

Þær eldheitu tilfinningar og ástríður sem flestir eru gagnteknir af í upphafi sambands haldast ekki óbreyttar áratugum saman.
Þess vegna má segja að ástin varir ekki að eilífu.
Í stað stundarhrifningar og losta kemur vinátta og væntumþykja.
Þessi nýja ást sprettur af þekkingu á makanum og af sameiginlegri lífsreynslu.
Því miður fullnægir þessa nýja vináttuást ekki öllum.
Sumir sakna svo spennunnar frá upphafsdögum sambandsins að þeir fórna öllu sem búið var að byggja upp til þess að geta notið hennar aftur með einhverjum öðrum.

Eftir 3-4 ár að jafnaði dregur yfirleytt jafn og þétt úr ástríðueldinum.
Líklega má rekja margt framhjáhaldið og margan hjónaskilnaðinn til þess að við höfum óraunhæfar væntingar til ástarinnar.
Við viljum að hún haldi áfram að vera kynferðislega æsandi, ævintýraleg og spennandi.
Samt viljum við líka að hún veiti okkur ómælt traust og framtíðaröryggi.
Það er hægt að halda flestum þáttum í sambandinu gangandi ef viljinn er fyrir hendi og báðir aðilar eru tilbúnir að leggja sig fram.
Ástin kostar heilmikla vinnu og það getur oft þurft að fórna ýmsu til að sætta sig við þær breytingar sem óhjákvæmilega verða á henni með tímanum.

Endilega leiðréttu mig kæri lesandi ef ég sé þetta rangt hér að ofan eða hef gleymt einhverju mikilvægu.

Er ég að skilja muninn á því um hvað er að vera ástfanginn, hvað er að elska, hvað ást er og í hverju munurinn liggur?

Eins og ég sagði í upphafi.... Ég hef stundum velt þessu fyrir mér "hvað er að vera ástfanginn?"

Ég sjálfur er ástfanginn af Jesús, hann er minn brúðgumi og það verður brúðkaup þegar ég kem heim í ríki hans.
Um það ríkir enginn vafi í huga mínum en þegar kemur að þessum veraldlega heimi sem ég þarf að vera búsettur í nokkurn tíma lengur að þá get ég verið stundum "confused" og jafnvel stundum hálfgerður kjáni, ekki leyft mér að elska og vera elskaður í æsku vegna hugsanlega skorts á hvernig á að elska sjálfan sig og aðra þar sem enginn í umhverfinu var að kenna eða sýna manni hvernig á að elska og vera elskaður.
Kannski hefur einelti og skortur á uppeldi sem lyklabarn í æsku hafa haft sinn toll í mér svona á seinni árum þegar kemur að ást og djúpum tilfinningum sem gera mann svo brothættan við að deila þeim með öðrum.
Það kemur fyrir jafnvel að hugsun kemur um að maður sé ekki verðugur að vera elskaður eða kannski ekki nógu góður að einhverju leiti eða ótti við höfnun sem getur verið svo sárt.
Allir þrá jú að vera elskaðir, Guð skapaði innbyggt inní okkur þessa þrá að elska og vera elskuð.
Manneskjan var sköpuð til að elska Skaparann, aðrar manneskjur og vera elskuð til baka.
Einmanakennd og leiði virðist haldast hönd í hönd þegar kemur að fólki sem finnst það ekki elskað á þann veg sem það þarf á að halda og þráir.
Er einhver sem kannast ekki við td. hræðslu við að vera elskaður og elska einhvern til baka því það er svo sárt ef maður skildi verða hjartbrotinn svo kannski bara betra að sleppa ástinni áður en hún stingur úr manni hjartað.
Ja veit ekki hvað meira að segja í bili, þessi hugmynd kom upp að blogga um þetta "topic" þegar ég var að lesa biblíuna í gær og aftur og aftur rötuðu augu mín á hvernig Drottinn elskar okkur og hvernig við eigum að elska aðra undir mismunandi aðstæðum svo ég ákvað að varpa þessari vangaveltu/íhugun hér inn á bloggið og sjá hvernig bloggheimur bregst við.

Drottinn blessi þig og varðveiti í Jesú nafni, Amen

Með fyrirfram þökk
Sverrir

Flokkur: Trúmál og siðferði | Breytt s.d. kl. 07:15 | Facebook